Citroenvlinder die met tegenlicht gefotografeerd is in Belval, een klein dorpje in de Franse Argonne. Deze soort is vrij lastig om te fotograferen: actief vliegend, fladdert van de ene bloem na de andere en zit ook vaak op de Vlinderstruik. Laat dat nu een struik zijn die ik niet graag fotografeer. Dit exemplaar zat bij valavond langs de kant van een bosweg

Cleopatra die op een pad doorheen dichte maquis richting de Middellandse zee zat. Een licht getande vleugel (ook al zie je dit hier nu net niet goed) is het kenmerk om dit vrouwtje van een Citroenvlinder te onderscheiden. De mannetjes zijn veel beter te herkennen door hun oranje vlek op de voorvleugel.

Oranje Luzernevlinders zijn opvallende vlinders die je vrij moelijk in beeld kan krijgen. Ze vliegen direct op en zijn zeer waakzaam. Op een veldje in het Spaanse Nationale Park Aigues Tortues kon ik ze toch strikken. Ze zaten verscholen in Wolfsmelk: de bloemen van deze wat ongewone plant creeren een aantal subtiele accenten in de achtergrond. De laatste foto is in de vroege ochtend genomen. De eerste zonnestralen laten de dauwdruppels heel fijn schitteren.

Groot geaderde Witjes kom je in Belgie ook soms tegen, maar deze exemplaren zaten vrij laat ( eind augustus) op een bergweide nog te zonnen van de laatste stralen. Wat me opviel bij een van deze vlinders was de geringe omvang. Ik vermoed dat de betreffende vlinder een kwart kleiner was dan normaal. De pop uit Dourbes is geparasiteerd. Je ziet vanonder nog de zwarte vlekjes kenmerkend voor een intact exemplaar.

De Klein geaderde witjes zaten mooi te pronken: een buitenkansje. Het zijn witjes die, als je ze van nabij bekijkt, een mooi patroon van kleine schubjes hebben. Een onderschat vlindertje.

Een wat snelle foto uit de tuin. Verrast dat het deze soort was.

Het Oranjetipje in frele kleuren is ook een klassieker onder de vlinderfotografen. Hoe dat komt ? Ik vermoed een aantal redenen. Eerste reden: het is een van de eerste frisse vlinders na de lange winter. Dus iedereen die er na de winter op uit gaat, kan niet omheen het Oranjetipje. Ten tweede, is het fotogenieke mannetje met zijn oranje-kleurschakeringen en met wat zoekwerk in het geschikte biotoop redelijk snel te vinden (Al moet ik zeggen dat 2013 toch wel een moeilijk voorjaar was voor deze soort). Ten derde heeft de cliche hier van het Oranjetipje in het vroege daglicht ('s morgensvroeg met dauwdruppels !) of tijdens de avondschemering (deze foto) zich als een virus verspreidt naar elke fotograaf die met vlinders bezig is. Vandaar deze foto. Misschien ga ik voor een andere invulling volgend jaar.

De Resedawitjes vlogen nog dartel rond op een hele dorre weide in Saint-Martin-d'Entraunes ergens in de Mercantour. Na een hete, droge zomer was dit exemplaar nog fris laat in augustus.

Boswitjes zijn de fladderaars onder de witjes. Je herkent ze al van ver. Dit exemplaar zat op een oude spoorweg omgebouwd tot een langgerekt fietspad in Doissche. De houding is bizar... staat nog op mijn lijst om een betere foto van te maken.