Koevinkjes zijn verdraaid lastige gevallen. Deze twee zaten weet ik veel wat te doen... Mispeldonk in Bonheiden is toch een mooie plek voor een aantal soorten: het Koevinkje is er een van. Groot Dikkopje, maar zeker Bruin Zandoogjes zijn op het juiste moment altijd aanwezig.
Bont zandoogje in de tuin. Dit jaar vlogen ze tamelijke vroeg met een aantal Bont Zandoogjes rond, hier en daar wat gesjoemel onderling, maar dit exemplaar ging altijd op twee plekjes zitten. Het was dan ook niet moelijk om te fotograferen. Mijn eerste foto met mijn nieuwe lens... nog volop aan het experimenteren.
De argusvlinder, een cliche weliswaar maar hij heeft zijn naam niet gestolen. Persoonlijk vind ik deze een van de moeilijkste vlinders om op de gevoelige plaat te leggen...: zo snel opgeschrikt en op zijn hoede. In een oude groeve in Noord-Frankrijk kon ik deze toch strikken.. misschien zat het naderende onweer er voor iets tussen.
Foto's nemen in volle dag is vaak moeilijk en geeft niet altijd een goed resultaat. Het Dambordje is gefotografeerd in een open plek in een bosje waar het zonlicht net iets zachter scheen. Ik had geen deftige foto verwacht, maar deze geeft toch mooi de atmosfeer weer. De andere foto genomen bij het ochtendgloren in de Franse Alpen: de zon kwam maar niet, maar toch een mooie foto kunnen nemen.
Best wel aardig wat zandoogsoorten gefotografeerd dit jaar (2013). Dit Zuidelijk dambordje is er een van. Ik moet bekennen dat ik dit op het eerste zicht niet door had. In feite heb ik daardoor een aantal kansen laten liggen op wat meer foto's van deze soort. Denkend dat dit een gewoon Dambordje was, heb ik er te weinig aandacht aan geschonken omdat ik al heel wat Dambordjes had gefotografeerd. Je vloekt dan wel even als je thuis bent en dit ontdekt.
In een haarspeldbocht op weg naar het ski-oord van Espot zaten een tiental Witbandzandogen op grote distels te foerageren. Na wat kunst-en vliegwerk langs mijn kant op de rotsige ondergrond en heel wat geduld ( ze vliegen toch nog snel op.. ) deze foto kunnen nemen bij ondergaande zon.
Oranje Steppevlinder had ik al gezien en matig gefotografeerd in Hongarije. Bonansa in Spanje was opnieuw een plek waar ik ze aantrof. Ditmaal mooi in hun biotoop: wat geaccidenteerd terrein met steentjes, struiken en in de verte een schaapsherder met drie gevaarlijk uitziende honden en een grote kudde nieuwsgierige schapen.
Deze boswachter heb ik als Grote boswachter gecatalogeerd. Gefotografeerd in het Bukk-gebergte in Hongarije, lijkt me dat het meest plausibel. Wie zal het zeggen.. ? Ik heb ook ergens gelezen dat Kleine Boswachters meer op de grond vertoeven... Het tegenlicht geeft een extra toets.
Wielewaal, Bijeneters, Vale Gieren, Aasgieren in de lucht, maar deze Gestreepte Heivlinder zat beschut en goed gecamoufleerd in zijn biotoop te rusten. Aangenaam verrast met de manier waarop de diverse bruine tinten een subtiel vleugelpatroon creeren: een knap staaltje
La Torre de Tomurcia: een dorpje in een komvormig en heet gebied aan de zuidflank van de Pyreneeen. Bekend voor niks behalve een gierenvoerplaats. We waren er op het juiste moment ( zatervoormiddag - de gieren cirkelden rond), maar de slager had die dag een vrij. Tja. Maar dit gebied moet wel heel goed zijn voor zandoogjes. Er vlogen er heel wat rond, spijtig genoeg werd het slecht weer. De Kleine heivlinder zit mooi in perspectief, het ritme van de dorre twijgen geeft iets extra. Je kan er voor of er tegen zijn.
Deze Blauwoogvlinder zat op een weitje tussen heel wat Bruine zandoogjes, Veldparelmoervlinders en nog heleboel blauwtjes. De grootte viel wel direct op... maar speelt ook mee ( of is het het gewicht) bij het fotograferen. De bloemen buigen harder door, de minste wind heeft grotere impact op de beweging van deze grote soort.
Deze Oranje zandoogjes zaten met een heleboel Grote Dikkopjes op het Klein Schietveld in Brasschaat. (Tja !). Ze zijn wat gemakkelijker te fotograferen dan de Bruine Zandoogjes en ben er in geslaagd om een aantal foto's te nemen waar ze hun vleugels mooi open hebben. Let op het vlekkenpatroon van de eerste 2 vlinders die je kan vergelijken met de derde vlinder. De eerste twee vlinders zijn mannetjes met een grote zwarte geurvlek, de derde een vrouwtjesvlinder.
Een neef van het alledaagse hooibeestje. Ik moet bekennen dat ik bij het nemen van deze foto het zelf niet in de gaten had dat het eeen Roodstreephooibeestje was. Soms zijn er zoveel vlinders te fotograferen dat je af en toe vergeet dat het een niet alledaagse soort kan zijn..
Dit hooibeestje kwam ik al zwetend tegen op een bergpad in het Mercantour Nationale Park. Al klimmend tussen struweel zaten ze te zonnen op de stenen en dorre takken. Ik heb me in bochten moeten wringen om deze foto's te nemen: het harde zonlicht maakte het me niet gemakkelijk
Het Tweekleurig Hooibeestje kwam kijken op het einde van een dag, gevuld met zoeken naar vlinders en goede plekjes: het zat op een steile helling tussen grassprieten. Na wat puzzelwerk en acrobatie ben ik er toch in geslaagd om deze foto te nemen. De andere foto heb ik daarentegen in alle rust kunnen nemen. Het is een wat meer klassieke foto. Als je goed kijkt, zie je dat het frele lichaam, nog wel fris, maar toch al getekend is.